In 1992 stond ik, Manno Jonker, op de Harderwijkerkade over het water te kijken en zag in de verte een kerktoren boven het land uittornen. Harderwijk een leuke stad maar het zou jaren gaan duren voordat we in aanmerking kwamen voor een woning. Zeewolde, zo heet die plaats aan de overkant met de markante kerktoren.

In de auto gestapt, over de dijk en door de gele velden op naar Zeewolde. Meteen bij binnenkomst bleek dit een leuk, klein dorp te zijn. Veel bos dichtbij, water en uitgestrekte velden waar geen eind aan leek te komen. Diezelfde dag nog hebben we de woningstichting bezocht en gevraagd of er kans was op een woning en hoe lang dat dan zou duren. Met stomheid geslagen kregen we het volgende antwoord: we hebben een woning voor u, daar kunt u volgende week in.

Zo kwam ik in aanraking met Zeewolde en ben hier al snel lid geworden van de honkbalvereniging, de jeu de boules club, niet veel later voorzitter van de 25+ club en daarnaast ook nog jaren een prachtig Strandpop mogen organiseren. Er was genoeg te doen in Zeewolde en dit is nog altijd zo. Vele jaren later woon ik hier nog steeds met mijn vrouw Wilma en sinds een paar jaar is onze dochter, geboren in Zeewolde, verhuisd naar Baarn, haar werk achterna.

Mijn visie op Zeewolde

Het mooie aan Zeewolde is de veelzijdigheid en de ruimte om ons heen. Mijn favoriete plekje in Zeewolde is tegenwoordig de uiterste punt van het Tulpeiland. Daar staan een paar tulpenstoelen waar je even heerlijk weg kunt dromen met een fantastisch uitzicht over het water. Een mooi project waar nog veel meer mee gedaan kan worden.

Dit soort plekjes hebben we in Zeewolde veel en dat moeten we zeker zo houden. Zeewolde moet groots worden, maar niet in de zin van veel bebouwing, dus laat de bossen voor wat het is, geen hoogbouw en geen niet dorpse projecten. Belangrijk zijn bestemmingsplannen, deze moeten we respecteren en alleen zeer weloverwogen aanpassen als dit in het belang is van het merendeel van de bevolking.