Zeewolde 2050

De ochtendmist drapeert gezapig over het looppad van de kunstbaan. Enkele hardlopers doemen op uit de witte sluiers en lopen pratend en lachend het bos in. De digitale kranten worden opengeslagen; rechts boven prijkt de datum; het is 28 juni 2050. Zeewolde wordt wakker en komt langzaam bij van het spontane dorpsfeest van gisterenavond dat volgde op de bekendmaking dat Zeewolde was verkozen tot het mooiste dorp van Nederland; het dorp waar men het prettigst woont.

Een vrouw loopt met een kleine jongen naar het Centrum. ‘Oma,waarom hangen alle vlaggen uit’. ‘Omdat we het mooiste dorp van Nederland zijn, jongen’. ‘Oh, wat leuk’. De vrouw glimlacht. Ze kon het juryrapport wel waarderen. Er werden eigenschappen van het dorp benoemd die ze duidelijk herkende. Zeewolde werd geprezen voor het actief ondersteunen van de karakteristieke kernwaarden; rust, ruimte en natuur. Ook verdiende het dorp de prijs omdat het een aangenaam woon- en leefmilieu had  gecreëerd door woningbouw van sociaal, midden en het duurdere segment op een prettige manier ineen te vlechten. Het waren punten waarvoor de vrouw 40 jaar geleden naar dit dorp was gekomen. Ze had ook altijd op Leefbaar Zeewolde gestemd, de lokale partij die de omvang van het dorp had gekoppeld aan zijn kernwaarden. Dezelfde partij die ook deze geroemde woon- en leefmilieus actief had ondersteund. De bevolking in de kern van het dorp had al een tiental jaren een stabiel dynamisch evenwicht bereikt van rond de 24-25 000 inwoners; sommigen verhuisden naar elders, anderen gingen naar de hemel, weer anderen kwamen naar Zeewolde of werden als nieuwgeborenen Zeewoldenaren ingeschreven. Veel Zeewoldenaren woonden tegenwoordig in het Oosterwold waar experimentele woon en leefvormen veel aftrek hadden gevonden.

De mist trekt langzaam op boven het Wolderwijd en maakt het Havenkwartier zichtbaar. Drie boten zijn aangemeerd aan de Rein Zijlstra kade. Het juryrapport was lyrisch over het karakteristieke havenbeeld met pittoreske gevels die bij voormalige Zuyderzee-vergezichten horen. De boten wachten tot de sluis hen een drietal meter lager zal afzetten waarna ze hun reis via de Blauwe Diamant zullen voortzetten. Schuin voor de haven ligt het Tulpeiland waarvan de afbeeldingen de gehele wereld over zijn gegaan toen in Zeewolde de wereldkampioenschappen zeilen in de Laser Radial klasse werden gehouden. Het Tulpeiland diende ook als inspiratie om een eiland voor de Noordzeekust te bouwen waar het vliegverkeer van Schiphol en Lelystad naar toe waren verhuisd. Het zieltogende Lelystad Airport was na jarenlange subsidie-ondersteuning van provincie en omliggende gemeentes voorgoed gesloten. Oma herinnert zich nog wel de juichstemming in het dorp. Een man, hij had een kaal hoofd en net iets te grote kleren, liep met zijn armen in de lucht een ererondje. Ten noorden van het Havenkwartier wuiven de bomen van ‘Het laatste bos’, waarmee de naam van Zeewolde volledig wordt gemaakt en het dorp nu aan alle kanten door ‘Wold’ of ‘Zee’ is omgeven.

De vrouw is met haar kleinzoon bij het centrum aangekomen. Het is er een drukte van belang. Wat een verschil met vroeger, denkt ze. Toen was er een leegloop en wilde niemand meer naar het centrum komen. Leefbaar Zeewolde en andere partijen hadden toendertijd gepleit om weer ambachten naar het centrum te trekken waardoor er meer leven in de brouwerij zou ontstaan. Samen met ontwikkelaars was er een noodplan opgesteld waarmee het centrum kon worden gered. Nu zijn de timmerman, meubelmaker, en computerreparateur weer terug in het dorp en zorgen voor een levendig schouwspel en veel reuring. Het centrum is gered. Het Winnie Prins Plein is omgeven door horeca met terrassen. Een andere grote verbetering was het afbreken van het gemeentehuis waardoor de lang verwachte verbinding tussen Centrum en Aanloophaven gerealiseerd kon worden. Twee glazen pyramides sieren nu de locatie waar voorheen het stadhuis had gestaan. Het gemeentehuis heeft nu een front office voor het publiek in het  Centrum geplaatst. Een beperkte back office geeft ruimte voor vergaderingen als thuiswerkende ambtenaren bijeen moeten komen en dient verder als raadzaal met voldoende ruimte voor het publiek als de raad  een keer niet op locatie bijeenkomt.

De vrouw deed haar boodschappen en liep terug via het laantje tussen de Gouwzee en de Zuyderzeeweg dat naar de atletiek baan leidde. Sinds de ijsbaan was aangelegd was het elk jaar mogelijk geweest om te schaatsen. Een keer werd Zeewolde zelfs de eerste natuurijsbaan van Nederland. Ze is blij dat Leefbaar Zeewolde en medestanders toendertijd voet bij stuk hadden gehouden waardoor de atletiekbaan op de locatie van de ijsbaan was gekomen en goed bereikbaar was voor iedereen in het dorp. Zelf liep ze ook nog graag een rondje met haar vriendinnen. Leuk was ook dat de Nederlandse Kampioenschappen veldlopen in Zeewolde werden gehouden en dat de start en finish in Het Ontmoetingsbos, het voormalige G-gebied, plaatsvonden. De start was bovenaan de heuvel die de landschapsarchitect had ontworpen en die zo karakteristiek voor het Ontmoetingsbos was geworden. Het Ontmoetingsbos had een pannenkoekenhuis aan een bosvijver en vele duidelijk gemarkeerde paden openden het bos voor mountainbikers, ruiters en wandelaars. Het was de plek geworden waar vele Zeewoldenaren in de zomer naar toe kwamen voor de jaarlijkse picknick. Schuin tegenover het ontmoetingsbos lag het Horsterwold waar de inrichting van rafelige randen, zo’n twintig jaar geleden, de natuurwaarden van het bos versterkten en de harmonie tussen mens en natuur in het dorp bevestigen.

De vrouw en haar kleinzoon lopen terug naar haar woning. Wat ook in het rapport werd vermeld en wat ze zelf ook had ondervonden was dat de verzorging in Zeewolde buitengewoon goed geregeld was. Samen met haar man die zorg nodig had konden ze worden opgevangen in een aangepaste woning waar dagelijks ondersteuning werd aangeboden. Zo konden zij en haar man in Zeewolde blijven wonen en hoefden ze niet zoals voorheen naar een andere plek te verhuizen. Met de invoering van de decentralisatie destijds had Zeewolde als een van de eerste gemeenten het begrip participatiemaatschappij ontmanteld. Onderzoek in de gemeente wees duidelijk uit dat daar waar het mogelijk was er al lang zorg werd verleend door familie en vrienden en daar waar dat niet mogelijk was het probleem niet werd opgelost door een woord als participatiemaatschappij te verzinnen. Wethouder Prins had dat toendertijd ook duidelijk gemaakt aan de nationale overheden en verzekeraars, en het stelsel werd in Zeewolde zodanig aangepast dat iedereen passende zorg kon krijgen. Decentralisatie op maat. Zeewolde was ook een van de eerste gemeentes die de hofjes invoerde. Een woonvorm waarbij mensen op  elkaar letten. De zorghofjes waren nu overal in het dorp verspreid en stonden symbool voor de zorgzaamheid in het dorp.

De jury prees de gemeente ook om haar financieel/sociale beleid. De begroting was door een strakke discipline in de loop der jaren netjes op orde gebleven, en als er een gat dreigde dan werd eerst in de organisatie gekeken wat voor besparingen er nog mogelijk waren en of de aangeboden diensten kostendekkend waren. De bevolking van Zeewolde werd zo veel mogelijk ontzien en Zeewolde was voor de inwoners nog steeds de goedkoopste gemeente van Flevoland. Maar daar bleef het niet bij. Overschotten op de begroting werden niet alleen gebruikt om ‘leuke’ dingen te doen maar op voorspraak van wethouder Zijlstra werden de overschotten in de eerste plaats gebruikt om de zorg te garanderen die de gemeente moest leveren. Dit  financiële adagium had door de tijd heen goed gewerkt en was ook voor de jury een belangrijke reden de prijs toe te kennen.

De bereikbaarheid van het dorp was ook sterk verbeterd. Twee hyperlooprails zorgen ervoor dat Almere en Harderwijk binnen enkele minuten te bereiken zijn. De hyperlooprail naar Almere leidt ons langs biologische boerderijen en langs de windmolens die samen met zonnepanelen, aardwarmte en biogasvergistingen de gehele provincie van energie voorzien. De altijd schone lucht in Zeewolde was nog schoner geworden door het verbod op benzine en dieselmotoren en de komst van auto’s, vrachtwagens en bussen die elektrisch werden aangedreven; benzine stations waren vervangen door batterijen oplaadpalen waar sterktestroom de accu’s in korte tijd kunnen opladen. Verwarming en koken op aardgas was ook iets uit het verleden. Duurzaamheid is ook ingevuld door de riolen te laten aansluiten op filters die alle belangrijke en schaarse elementen recyclen waardoor voor alle grondstoffen het gebruik-afval systeem gesloten werd. Vanuit de hyperlooprail naar Harderwijk kan men de doorzichtige geluidsschermen langs de A28 zien die op initiatief van Harderwijk, Ermelo en Zeewolde waren geplaatst en de geluidsoverlast in het dorp van de alsmaar drukker wordende A28 sterk hadden verminderd.

De vrouw en haar kleinzoon lopen langs het zwembad het Baken wat net weer samen met de sporthal een renovatie heeft ondergaan; het sportcomplex kan weer 30 jaar vooruit. De aanpassingen waren voldoende voor de Zeewolder bevolking en men had geen behoefte aan een nieuw en duur sportcomplex.

Ja, de lofuitingen in het jury rapport waren mooi maar de belangrijkste eigenschappen stonden er eigenlijk niet in. Dit is het dorp waar mensen elkaar nog  groeten als ze elkaar tegenkomen en waar men de rust natuur en ruimte wordt beleefd en beschermd. Dit is het dorp waar ze haar hele leven had doorgebracht, waar ze verder oud wilde worden en waar ze haar kinderen en kleinkinderen wil zien opgroeien.

Ze brengt haar kleinzoon naar het huis van haar dochter en loopt weer verder. De mist is opgetrokken en de tuinen in haar straat zien er aantrekkelijk uit. Een grote bruidsluier rust zwaar op het dak van een schuur. Het is 28 juni 2050.

 

Ben Sonneveld

Fractievoorzitter Leefbaar Zeewolde

 

Uitgesproken tijdens de algemene beschouwingen in de raadsvergadering 29 juni 2017