Uitvaart Martin Etman

Vandaag, 21 maart 2005, is Martin Etman onder grote belangstelling begraven in Zeewolde. In een indrukwekkende dienst in Open Haven werden mooie herinneringen aan Martin opgehaald door familie, vrienden en collega’s.

Onderstaand vindt u de tekst van de toespraak van Michiel Schouten van Leefbaar Zeewolde.

Lieve Ans, beste aanwezigen,

Bijna een jaar geleden, op 13 april om precies te zijn, zat de raadscommissie Bestuur en Middelen te wachten op haar voorzitter. Na een telefoontje met het thuisfront bleek dat Martin plotseling was opgenomen in het ziekenhuis. Een aantal dagen later werd een verschrikkelijke diagnose gesteld, en nu, 11 maanden later is een goede vriend plotseling heengegaan.

De afgelopen dagen hebben vele mensen mij gevraagd hoe ik terugkijk op Martin.
Ik neem u even mee terug naar de zomer van 1995.

In een zaaltje hier in Open Haven kwam een groep van ongeveer 20 mensen bij elkaar. Mensen met verschillende achtergronden, maar ze hadden wel één ding gemeen. Ze waren bezorgd over de toekomst van hun dorp. Al deze mensen hadden bewust voor Zeewolde als nieuwe woonplaats gekozen. Rust, ruimte en groen waren voor iedereen aantrekkelijke kenmerken om die toekomst hier verder vorm en inhoud te geven.

Die toekomst zag er plotseling anders uit door bepaalde plannen van het toenmalige gemeentebestuur. Op die avond heb ik Martin voor de eerste keer ontmoet, en op die avond is de basis gelegd voor Leefbaar Zeewolde; één van Martin’s passie’s.
Talloze keren hebben we daarna bij elkaar gezeten en er ontstond een hechte band tussen ons.

De wens voor politieke vernieuwing is de gezamenlijke drijfveer geweest om uiteindelijk Leefbaar Zeewolde van actiegroep om te vormen tot politieke partij.

Bij een politieke partij horen leiders met een visie. Martin was een van onze leiders met een heel uitgesproken visie, waarbij zijn liefde vooral uitging naar alle aspecten van ruimtelijke ordening en volkshuisvesting.

Unaniem werd hij dan ook gekozen als onze lijsttrekker voor de verkiezingen van maart 1998. De rest is nagenoeg bekend. Als grootste partij konden wij een college samenstellen, en Martin was bereid om voor Leefbaar Zeewolde wethouder te worden.

Dat was even wennen. Voor Martin en voor ons. Martin had opeens te maken met andere verantwoordelijkheden en daar kwam wel eens wrijving van met de achterban.

Door zijn tomeloze inzet, overredingskracht en enthousiasme is er veel bereikt.

Dat hij niet hetzelfde was als veel bestuurders van de oude stempel, bleek in januari 2001, toen hij om principiële redenen uit het college stapte.

Ook voor de verkiezingen van 2002 was hij voor ons de onbetwiste lijsttrekker. Echter, door een hardnekkige longziekte moest hij zich medio 2001 terugtrekken uit de politieke arena. Zijn gezondheid was even prioriteit nummer 1.

Natuurlijk wilde hij wel op de kandidatenlijst staan, en in maart 2002, werd hij met voorkeurstemmen direct in de raad gekozen. In mei vorig jaar nam hij definitief, en met grote spijt, afscheid van de gemeenteraad. Spijt, omdat Martin vooral genoot van het debat, waarbij het er wel eens behoorlijk scherp aan toeging.

Hij was een politiek dier met een scherp analytisch vermogen en hield er van om strategieën te bedenken waarlangs hij zijn doelen wilde halen. Ik zal daar altijd met veel plezier aan terugdenken.

Als ik terugkijk hoe Martin was zoals ik hem kende, dan is dat als een zeer sociaal bewogen mens, met een zwak voor jongeren die extra aandacht nodig hebben.

Martin was voor iedereen makkelijk toegankelijk. Van de bekende gesprekjes in Albert Heyn of zomaar op straat, tot aan het inloopspreekuur tijdens zijn wethouderschap. Die toegankelijkheid bleef ook het afgelopen jaar, en dat was zeer knap. Hij sloot zich niet af. Accepteerde zijn diagnose, maar ging met groot optimisme de strijd aan.

Hij bleef ook uitermate actief binnen Leefbaar Zeewolde. Weliswaar op de achtergrond, maar zijn gevraagde en ongevraagde adviezen waren zoals altijd waardevol.

Toen ik hem in november vorig jaar vroeg om samen met mij de formatie voor een nieuw college op te pakken, begonnen zijn ogen te twinkelen. Van dat soort processen kon hij intens genieten.

Omdat hij bovendien op iets meer afstand stond, was hij in staat om tevens als bruggenbouwer te fungeren. Eerst procesmatig tot het gaatje gaan, en dan vervolgens de overeenkomsten zoeken om tot succes te komen.

De laatste maanden kwam hij regelmatig even bij mij op kantoor binnenlopen. Sigaartje in de mond; vaak een krant onder de arm.
Hij was als een soort antenne voor ons.
Inwoners bleven hem benaderen en hij speelde die informatie door aan mij of de fractie. Tot werkelijk de laatste dag voor zijn operatie was hij daarmee bezig en daar denk ik met bewondering aan terug.

In een zeer openhartig interview in een lokale krant afgelopen november, liet hij de mensen meekijken hoe hij met zijn aandoening omging. Daarin zij hij o.a. dat ie stiekem hoopte de gemeenteraadsverkiezingen van 2006 nog mee te mogen maken. Helaas is hem dat niet meer gegund.

Martin geloofde niet in een leven na dit leven. “Het zou hierboven wel erg vol worden”, zo vertelde ie. Ik weet het niet. Op de rouwkaart hebben we een prachtig gedicht gelezen.

Martin heeft in Zeewolde een steen verlegd, en ja, de dingen gaan hier anders dan voorheen. Ik ben er van overtuigd, dat waar hij nu ook is, hij ook daar zal proberen stenen te verleggen.

Zeewolde, 21 maart 2005

Michiel Schouten.